چند برکه خالی در قشلاق از قدیم موجود بود که برای اب شرب استفاده میشد .در مناطق جنوبی فارس و حوالی لارستان در عمق چراگاههای زمستانی ایل باصری و شناخته شده بنام گرمسیر یا قشلاق بیشتر اب مصرفی دامها در زمانهای کم بارش و دوره های کم ابی و بی ابی از اب برکه ها استفاده میشد. چنانچه بارش ها به اندازه کافی نبود اب ان انقدر کم و کمتر و لجنی میشد و بوی لاشه حشرات و خزندگان سقوط کرده در ان بوی تعفن میگرفت و غیر قابل مصرف میشد . انوقت بود که ایل زودتر از موعد از یورد های زمستانی جابجا و به چشمه و چاههای دور تر برای رسیدن به اب روی می اوردند . و در نتیجه اب چشمه ها و چاهها فرو رفته و دچار بحران بی ابی می گشتند و باز هم اهنگ کوچ بهاره زودتر از سر گرفته میشد و ایل هم دچار کمبود اب و علوفه و قحطی مسلم میگشت و دامها و مایملک انها در معرض خطر نیستی و نابودی قرار میگرفت . بر طبق گزارشات نقل شده سینه به سینه در گذشته ها ایل چند بار مورد قحطی و مرگ و میر دام ها قرار گرفته بودند و مردمان هم بکلی از هستی ساقط و بیچاره گشته بودند . نقل میشود قحطی طوری شدید بوده که جای پای پاییزی ادمها و دام ها در بهار سال بعد بر زمین نقش بسته بود ه و معنایش نباریدن حتی قطره ای باران در انسال گذشته و پیش رو بوده و میتوان فلاکت و بدبختی ایل نشینان و روستا ها و شهر های دچار قحطی مطلق را بخوبی حدس زد .در اثر بارش زمستانی اب کافی در برکه ها ذخیره میگردد . این اب جمع اوری شده و ذخیره شده در تمام فصل ها مورد استفاده ساکنان منطقه بود و زندگی بدون ان جهنمی فوق العاده سخت و غیر قابل تحمل میشد . برکه ها به انواع و اقسام شکل و ساختار بودند و با سقف و بی سقف فراوان بچشم می خورد . دوار و چهار گوش و بیضوی شکل و با پله و بی پله ، کوچک و بزرگ در سراسر منطقه گسترده بودند و غالبا ساخت انها مربوط به گذشته بود .گاهی در ان عمل پاکسازی صورت میگرفت و ان را از وجود خار و خاشاک و لجن و گل و لای پاک نموده و با گودالهای شیبدار سر راه سیلاب موجب تصفیه ابتدایی اب و به اصطلاح سالم سازی ان صورت می گرفت .
