سالی  خوب و پر نعمت بود و مردمان عشایر سرخوش و شاد و به امید دل خوشی عازم ییلاق ،تابستانه ،و برف کوهای سرحد روزانه و شبانه اب میشد و در جویبارهای زیر قله تشکیل رودخانه اب یخی بزرگی میداد و از هر گوشه دشت و صحرا و کوه و دره و جنگل اب بود و سبزه و گل و بوته و مراتع غنی و سرشار از منابع گیاهی خوب و با طراوت  و همه در حال جمع اوری محصول بهاری و غرق  در خوشحالی بهار زود رس . دود از اجاقهای سیاه چادر ها در سپیده دمان بهوا بر میخاست . معمولا در چنین سالهای خوب و برکت داری مشکهای ماست پر بود و زنان ایل هم طبق رسم و سنت و دانایی بر کار خود سپیده دمان کار مشک زنی و کره گیری شروع و هر مشکی حداکثر یک ونیم ساعت زدنش بطول می انجامید و تا زمان صبحانه اهل خانواده دو سرویس مشک ماستی را به کره ناب تبدیل میکردند . وصبحانه هم شامل اخرین کره تازه با نان محلی و گیاهان خشک و تر و بامزه کوهی و خرمای گرمسیر که اغلب شاهانی جهرم در سفره ها گشوده و صرف میشد . وقتی سال خوب میگرفت خوب و باب طبع همه بود و هیچ کس را ملالی نبود مگر سحر خیزی که اجبار بود . بقول قدیمی ها می گفتند " سالی که بهارش خوبه از دل سنگ هم گل سر بر می اورد و واقعا هم چنین بود . عشایر دیگر از خدا چه میخواست .همین و همین نعمت بزرگ بهار نیکو .دیگ پلو هر شب براجاق و و مردم شبها دور هم گرد می امدند و خوش و خرم تا انتهای شب گپ و گفت می زدند و بعد هم بسوی جادر های سوسو زنا ن  روانه تا ته شب را در منزل خود سپری کنند و با شمارش ستارگان دوباره جنب و جوش و زندگی از نو سر میگرفت و تا انتهای تابستان کم کم رمق اب و مراتع و محصولات لبنی گرفته  میشد و روبه افول بود و تا نزدیکی های کوچ پاییزی هوای گرمسیر دل انان را از دوباره بسوی کوچ می کشاند و تنوع جدید خستگی و یکنواختی را بر میبست .